Już od kilku tygodni wzmożony ruch pieszy gentlemanów w pomarańczowych koszulkach na odcinku drogi krajowej nr 39 między Biedrzychowem a Częstocicami zdawał się wróżyć jakieś niesłychane cuda, na które od lat czekają wszyscy ci, którzy choć raz mieli okazję „poczuć różnicę”, zjeżdżając w okolicy tej pierwszej miejscowości z równej gładzi asfaltu na coś co nią przed laty było. Tygodniami widać było kręcących się tu i ówdzie specjalistów z instrumentami pomiarowymi i tych drugich z tymi biało czerwonymi tyczkami. Wszystko wskazywać miało na wyczekiwany, nieuchronny jak się zdawało i zwyczajnie potrzebny remont.
O słodka naiwności! Że też mi do głowy nie przyszło, gdy tylko tych od mierzenia zastąpili kolejni, którzy biała farbą w sprayu mazali coś na tej nędznej pozostałości asfaltu, że żadnego remontu nie będzie. Jeszcze wtedy świtało mi w głowie, dość powiedzieć, też z żalu, że może choć co głębsze dziury zasypią, a może nawet wyrównają, jak to przed kilkoma laty zrobili ich koledzy odpowiedzialni za odcinek między Biedrzychowem a Łagiewnikami. Ale skąd! Nic podobnego miejsca mieć nie będzie. A jeśli nawet to nie prędko. Bo oto kolejne zastępy drogowców zajęły miejsce tych co już wymierzyli i poszkicowali i przeszły do zadań... kosmetycznych.
Nowe linie, które ozdobią tę nikczemną pozostałość po niegdysiejszej nawierzchni, są bowiem tym, czym starannie nałożony na szkaradną starą pannę makijaż. Wszyscy wiedzą, że jej niewiele pomoże, ale i zdają sobie sprawę, że z daleka straszy jakby mniej.
A jeszcze nie tak dawno, przynajmniej z punktu wiedzenia tej nieszczęsnej nawierzchni, inny jakiś zarządca, z innego pewnie „namaszczenia”, ozdobił ją świecącymi w ciemnościach „kocimi oczkami”, które miały pozwolić nam zapomnieć o stanie tego duktu i dać poczucie niespotykanego dotąd na drogach tej części świata bezpieczeństwa. Już nawet pomijając dziury, które i wtedy na 39-ce straszyły, pomysł, jak się dziś okazało, tyle miał wspólnego z realną potrzebą, a przede wszystkim z możliwościami, ile ten nieszczęsny wózek ze zdjęcia obok z bolidem formuły 1. Dziś próżno już szukać błyszczącego w ciemności zakrętu. Kocie oczka znikały powoli, pojedynczo, ale też ciągle i konsekwentnie, a nikomu z następców owego geniusza do głowy nie przyszło, by w miejsce tych, które się odlepiły wkleić następne, tak by jego dzieło zachować dla potomnych.
Tak oto cała ta nietania z pewnością inwestycja zdała się psu na budę. A wspominam o tym już nawet nie z żalu, ale po to by łatwiej wskazać na niekonsekwencję tych, którzy o codziennej mordędze podróżujących tędy kierowców decydują. Tak jak kocie oczka okazały się potrzebą chwili, tak i te linie na asfalcie z każdym malowaniem nabierają innych kształtów. W miejscu gdzie wczoraj była linia ciągła, dziś ciągła jest tylko z jednej strony, z drugiej zaś mamy przerywaną. I tak co zakręt, co łuk. Wprost zdawać by się mogło, że droga ta w kilka dni ledwie zmieniła się nie do poznania.
A tu tymczasem zmienia się tylko ilość, wielkość i przede wszystkim głębokość straszących tam dziur, fałd i garbów. Z każdym kolejnym tirem faktura drogi zmienia się, asfalt przesuwa i wypiętrza, tworząc z prostych dziś jeszcze linii, urocze skądinąd wstęgi.
Ale nic to! O bezpieczeństwo na drodze dbam przecież sam. Zamiast prostej i równej drogi mam obowiązek jeżdżenia na światłach w biały dzień, a o stan samochodu dba coraz gęściejsza sieć fotoradarów. Pozostaje tylko cieszyć się, że wśród tej sielanki, nie zabraknie ślicznie umalowanej drogi krajowej nr 39.
