kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
W dawnym Strzelinie ul. Brzegowa zaczynała się przy bramie wodnej (dziś zbieg ulic Wodnej i Mikołaja Kopernika) i biegła wzdłuż murów obronnych na wschód do ich narożnika wyznaczonego basztą prochową (dziś skrzyżowanie z ul. St. Staszica) i w tym miejscu się kończyła, ponieważ tam przebiegała granica miasta. Aktualnie ul. Brzegowa ciągnie się dalej, wzdłuż biegu rzeki Oławy. Dawniej na tym terenie istniała osada o nazwie Wojsławice.
Początki miejscowości nie są znane. Ze względu na bliskość Strzelina i dogodne położenie nad rozlewiskami Oławy, należy sądzić, że pierwotnie była to osada służebna, jakich w średniowieczu istniało wiele w okolicach ośrodków miejskich. Pierwsza wzmianka pisana dotycząca Wojsławic pochodzi z 1301 r. Biskup wrocławski Jan Romka, określając dochody Klasztoru Klarysek w Strzelinie, nakazał strzelińskiemu proboszczowi przekazanie zakonnicom części danin pobieranych w niektórych okolicznych wsiach, w tym w Wojsławicach. Należy z tego wnioskować, że wieś w tym czasie stanowiła własność, bądź współwłasność kościelną.
W XV w. na Śląsku zaczęła rozwijać się gospodarka folwarczno-pańszczyźniana polegająca na masowym powstawaniu folwarków, czyli gospodarstw należących do świeckich lub duchownych panów feudalnych, opierających się na pracy chłopów pańszczyźnianych. W Wojsławicach powstał jeden z pierwszych takich folwarków w okolicach Strzelina, należał do klasztoru Klarysek, co może świadczyć o postępowej roli jaką odgrywały domy zakonne w unowocześnianiu gospodarki na Śląsku.
Położenie Wojsławic w bezpośrednim sąsiedztwie Strzelina, na jednym z najważniejszych szlaków komunikacyjnych do Brzegu i Opola, miało swoje konsekwencje. W czasie licznych kampanii wojennych, a szczególnie podczas przemarszów różnych wojsk, wieś narażona była na łaskę i niełaskę żołdaków. W pierwszej połowie XV w. Wojsławice, podobnie jak cały Strzelin poważnie ucierpiały w wyniku wojen husyckich, ale największe nieszczęścia spadły na osadę w wieku XVII, w okresie wojny 30-letniej. W lutym 1643 r. miejscowość została splądrowana i w części spalona przez wojska szwedzkie, a już w sierpniu tego samego roku dzieła zniszczenia dopełniła, walcząca ze Szwedami armia austriacka. W tym miejscu należy dodać, że wojna 30-letnia była pierwszą z europejskich wielkich wojen, w której doszło do zmiany charakteru działań zbrojnych. Do tej pory armie operujące na własnym terytorium oszczędzały miejscową ludność. W wojnie 30-letniej wojska grabiły i mordowały ludność cywilną, bez względu na to, czy działały u siebie, czy na obszarze wrogiego państwa.
Z Wojsławicami wiąże się również jeden z epizodów „wojny siedmioletniej” rozegranej między Prusami i ich sojusznikami, a Austrią wspomaganą przez swoich koalicjantów w latach 1756-1763. W 1761 r. w Wojsławicach stacjonował sztab wojsk pruskich operujących na Śląsku, kwaterował tam również król Prus Fryderyk II, uznany przez Austriaków za największego wroga monarchii Habsburgów, ponieważ to właśnie Fryderyk w 1741 r. oderwał Śląsk od korony austriackiej i włączył go do królestwa pruskiego.
Dworzanin cesarzowej Austrii Marii Teresy, baron Warkocz, przedstawiciel jednego z najbardziej znanych rodów rycerskich na Śląsku, zaplanował zamach na życie króla Fryderyka II. Plan zakładał zbrojne opanowanie sztabu królewskiego w Wojsławicach przy wykorzystaniu, jako bazy wypadowej, licznych posiadłości rodziny Warkoczów w okolicach Strzelina. Zamach się nie powiódł, ponieważ korespondencja między zamachowcami, a ich mocodawcami z dworu cesarskiego, została przypadkowo przechwycona przez miejscowego myśliwego o nazwisku Kappel, który ujawnił całą sprawę. Baron Warkocz wraz ze swoimi współpracownikami został aresztowany, szczęście go jednak nie opuściło, wkrótce zbiegł na stronę wojsk austriackich.
Można tylko przypuszczać, jak bardzo znane były by Wojsławice w przypadku powodzenia zamachu. Śmierć Fryderyka II w tym momencie, mogła zupełnie zmienić historię nie tylko Śląska, ale również wpłynęłaby na dzieje Prus i całej Europy środkowej.
